Bijzondere gebeurtenissen die backpackers kunnen overkomen

As uitstrooien in de Yamuna rivier in India

In december 2018 vlogen wij richting India. Wij hadden in dit grote land alle verschillende reizen gemaakt, maar deze keer vertrokken we met een speciale missie. In 2018 was een nichtje van Anne-Marie overleden. Bij haar afscheid had ze over een speciale wens verteld. Ze zou graag willen dat haar as zou worden uitgestrooid in een rivier bij New Delhi. Anne-Marie beloofde haar dat zij ervoor zou zorgen dat deze wens in vervulling zou gaan.

Voor we vertrokken hadden we uitgezocht wat de regels waren om met een urn te reizen. We hadden geluk dat we vlogen met Jet Airways (bestaat helaas niet meer), een Indiase luchtvaartmaatschappij, Indiërs brengen wel meer een urn naar India. Voor Jet Airways was het dan ook helemaal geen probleem dat we tijdens de vlucht een urn bij hadden. Maar het is natuurlijk altijd verstandig om vooraf bij de luchtvaartmaatschappij te informeren of er regels zijn waar je rekening mee moet houden. Voor vertrek moet je altijd telefonisch contact opnemen met de luchthaven van vertrek, in ons geval Schiphol. Wij namen de urn mee als handbagage, omdat we geen enkel risico wilden lopen dat de urn zoek zou raken. We hadden een overlijdensverklaring en een certificaat van het crematorium nodig. De urn mocht niet van metaal zijn. Onze urn was wel van metaal, dus wij deden de as tijdelijk in een stevige kartonnen bus en namen de metalen urn apart mee. De verpakking wordt tijdens de veiligheidscontrole niet geopend en moet heel goed dicht gemaakt zijn. Schiphol vereist geen verzegeling, stevig plakband is voldoende. We moesten een paar dagen voor ons vertrek melden op welke dag en op welk tijdstip (ongeveer) wij door de veiligheidscontrole wilden en toen we daar aankwamen opnieuw melden dat we een urn bij hadden. De urn moest in de daypack blijven, ging niet op de band, maar werd meteen in het röntgenapparaat geplaatst. Alles gebeurde heel discreet en snel. Bij aankomst in India was helemaal geen controle. Mocht dit onverhoopt toch gebeuren dan zijn de overlijdensverklaring en het certificaat van het crematorium voldoende.

De as zou worden uitgestrooid in de Yamuna rivier. Dit is de grootste zijrivier van de Ganges en net zoals de Ganges heilig voor Hindoes. De rivier is enorm vervuild, door zowel de vele lozingen als door ghats. Wij moesten een keuze maken uit de 32 ghats die alleen al in New Delhi langs deze rivier liggen. Een ghat is een plaats aan de rivier waar de crematies en het uitstrooien van de as plaats vinden. De bekendste en meest luxe ghat in New Delhi is Raj Ghat waar Mahatma Ghandi is gecremeerd en waar dagelijks veel mensen uit India en de rest van de wereld een bezoek brengen aan zijn gedenkteken. Maar dat was niet de keuze van ons nichtje. Zij wilde dat haar as werd uitgestrooid bij een eenvoudige ghat. Nu zijn er ook hele smerige ghats en dat vonden wij toch geen waardige plek voor haar. We besloten te kiezen voor Kashmiri Ghat no. 25. En dat bleek geen slechte keuze te zijn. Het was een eenvoudige, maar toch mooie ghat waar, ondanks dat aan de lopende band crematies plaatsvonden, toch een serene rust heerste. We wilden de as niet zomaar verstrooien, er hoorde wel een ceremonie bij. Hoe we dat zouden gaan aanpakken wisten we bij aankomst nog niet. We wandelden met de urn door het complex en zagen verschillende crematies die allemaal in de open lucht plaats vonden, boven aan de trappen die afliepen naar de rivier, maar ook aan de oever van de rivier. Er klonk gezang, belletjes en we hoorden Indiase muziekinstrumenten, het gaf een mystieke sfeer. We gingen met onze urn aan de rivier zitten en namen alles rustig op. Hoewel er verder enkel Indiërs waren, keek niemand vreemd op van ons en werden we vriendelijk begroet. We zagen een roeibootje en verschillende mannen die allemaal iets met de uitvoering van de crematies te maken hadden. We liepen richting bootje en een van de mannen in een mooi gewaad kwam naar ons toe en vroeg of we soms ook voor een uitstrooiing hier waren. We lieten hem onze urn zien. We spraken met hem af dat we het bootje zouden huren. Er ging iemand mee om te roeien en een man die de ceremonie zou uitvoeren. Het belangrijkste is hierbij dat hij de gebeden kent. Tijdens de ceremonie moest Anne-Marie de urn vasthouden, werden de gebeden uitgesproken en steeds handjes water uit de rivier over de urn gegooid, ook werd er water over het hoofd van Anne-Marie gegooid. Na het laatste gebed werd de urn geledigd in de rivier. Het was een bijzonder en heel vredig gebeuren. Hierna keerden we naar de ghat terug en namen afscheid van de beide mannen. Daarna hebben we nog een paar uur op een bankje in de ghat gezeten. Zo vreemd, eigenlijk is het een trieste en zelfs een beetje een lugubere plek tussen wel een stuk of acht brandende lijken en toch voelt het niet zo. Het voelt vredig, bijna goed zelfs.  Nooit eerder zo’n ervaring gehad. Ik weet dat we ons nichtje gelukkig hebben gemaakt.